"A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, [które mówi], że On ma powstać z martwych."
(Z Ewangelii według Św. Jana)
Zapewne miał rację, tyle że radość Zmartwychwstania pomylił ze zwykłą wesołkowatością...
Kiedy przyjrzymy się Ewangelicznym opisom wydarzeń, które nastąpiły po Zmartwychwstaniu... nie widzimy nigdzie szału, euforii, niesamowitej radości...
Widzimy Marię Magdalenę, która pomyliła Jezusa z ogrodnikiem...
maraton do grobu Piotra i Jana,
Apostołów zamkniętych w Wieczerniku,
Uczniów idących do Emaus, którzy się spodziewali, że On miał odkupić Izraela...
a poznali Go dopiero przy łamaniu chleba...
I wówczas to "przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: "Pokój wam!" A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok." Wówczas to dopiero "Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana."
Zmartwychwstanie to coś więcej niż show i taka przyziemna wesołkowatość...
Zmartwychwstanie to powstanie z grobu...
Zmartwychwstanie to powstanie z grobu...
grobu naszych błędów, grzechów, upadków, bólu, cierpienia...
dzięki mocy Tego, który Zmartwychwstał jako pierwszy...
Takiej radości prawdziwej i nieprzemijającej, wypływającej ze spotkania ze Zmartwychwstałym Jezusem, błogosławieństwa, umocnienia w pokonywaniu trudów życia codziennego, a kiedyś tam Życia Wiecznego...
Takiej radości prawdziwej i nieprzemijającej, wypływającej ze spotkania ze Zmartwychwstałym Jezusem, błogosławieństwa, umocnienia w pokonywaniu trudów życia codziennego, a kiedyś tam Życia Wiecznego...
Piotr Uniowski
p.o. dyrygenta
